De onzichtbare verbinding:

Achter de televisie hing een kluwen kabels die al zo lang bestond dat niemand meer precies wist waar hij begonnen was. Een oerwoud van snoeren: sommige glanzend nieuw, andere vergeeld, weer andere ooit zwart maar inmiddels verworden tot een soort stoffige grijstint.

Elke keer dat er een nieuw apparaat in huis kwam — een spelcomputer, een mediaspeler, een soundbar, een streamingkastje waarvan niemand meer precies wist hoe het werkte — werd er gewoon nóg een kabel bijgestopt. Soms met goede bedoelingen (“Deze keer merk ik het écht op en ruim ik later op”), soms uit puur gemak.

En als er weer eens een apparaat verdween, ging de kabel zelden mee. “Voor je het weet heb je hem weer nodig,” zei men dan, terwijl hij achter de tv werd weggebogen, als een soort slapende slang. Zo groeide het nest langzaam uit tot een kronkelende geschiedenis van alles wat ooit belangrijk leek.

Wat niemand zag, was dat die kluwen een verhaal vertelde. Een stille biografie van een woonkamer.

En eigenlijk… werkt het bij mensen net zo.

Ook in een mensenleven komt er van alles bij: ontmoetingen, banen, mislukkingen, verliefdheden, angsten, ideeën, gewoontes en hoopvolle plannen. Soms actief gekozen, soms per ongeluk toegevoegd, bijna gedachteloos. En als er iets weggaat — een fase, een droom, een relatie, een overtuiging — nemen we niet alles van binnen netjes mee naar de uitgang.

Een stukje blijft hangen. Een beeld. Een pijn. Een les. Een gewoonte die we niet meer nodig hebben maar waarvan we denken: laat maar even zitten, misschien komt het nog van pas.

Jaren later kunnen die achtergebleven draden verward zijn geraakt met nieuwe. We denken dan dat we helemaal opnieuw begonnen zijn, maar diep in ons hangt nog steeds dat oude, stoffige kabeltje — verbonden met een apparaat dat allang niet meer bestaat, maar dat ooit belangrijk was.

Af en toe moet je de moed hebben om de hele kluwen los te halen. Alles eruit. De tv van de muur, de stekkerdoos open op tafel, elk snoer in je handen. Om de boel leeg te maken, en om opnieuw te kiezen: Wat heb ik nog nodig? Welk apparaat is er nog? Wat mag eigenlijk weg?

Het is hetzelfde met het leven. Soms moeten we alles eens stilleggen, de chaos uit elkaar halen en met aandacht kijken:

Welke ervaringen dragen mij nog?

Welke overtuigingen geven energie, en welke zuigen het weg?

Welke angsten hebben hun functie verloren?

Welke dromen zijn nog steeds van mij — en welke leef ik alleen nog uit gewoonte?

Dat opruimen is lastig, soms pijnlijk, soms verhelderend. Maar het maakt ruimte. Het geeft overzicht. Het geeft lucht om verder te gaan met alleen dat wat echt aansluit op wie je nu bent.

Want wie de kluwen achter de tv bekijkt, ziet geen rommel maar een herinnering aan alles wat ooit aangesloten was. En wie durft te ordenen, ontdekt wat hij werkelijk nodig heeft om met helder beeld en goed geluid verder te leven.