vastlopen en weer loskomen,

Haal gewoon adem!

Zo simpel? Ja het is inderdaad zo simpel!

De tijd die het heeft gekost om tot deze conclusie te komen duurde bij mij langer dan het schrijven van dit stukje. En de weg die ik gelopen heb voordat ik daar was, was nog veel langer.

Niet zo gek ook als je weet hoe vaak ik opzettelijk een andere weg heb gekozen omdat de oplossing te dichtbij kwam, vluchten noem ik dat. Niets mis mee, het is tenslotte allemaal deel van je leerproces.

Nu kijk ik terug en moet eerlijk gezegd hard lachen om mijzelf als ik zie wat voor vluchtpogingen ik allemaal heb ondernomen. En even voor de duidelijkheid, er zijn nog steeds momenten waarop ik probeer te vluchten. Je weet wel die twee stemmetjes op je schouder die je allerlei gedachten influisteren. Op het moment dat ik iets moest doen wat nieuw of eng was, of wat gewoon te dichtbij kwam verzon ik altijd wel iets zodat ik het kon uitstellen. Ik wist, van uitstel komt afstel althans dat hoopte ik dan.

Op deze manier had ik er toch “alles” aan gedaan en door overmacht is het niet gelukt, daar kon ik niets aan doen en kon dus zonder schuldgevoel door met ontwijken. Dat was natuurlijk een redenatie van lik me vestje, maar op dat moment had ik daar vrede mee.

Ondertussen was ik de koning van het vluchten geworden en wist feilloos wanneer ik mijn talent moest toepassen. Op het moment dat ik een grote weerstand ergens tegen voelde wist ik, als ik eerlijk ben, dat dit verandering zou brengen. Nou dat was het laatste wat ik wilde. Dat was alleen maar eng en brengt je enorm uit je comfortzone.

Zo ook met ademhalingsoefeningen.

Laat ik je even meenemen naar èèn van mijn laatste vluchtpogingen. Al ruim twee jaar had ik last van depressieve buien, soms zaten er dagen tussen dat ik thuis in mijn roze stoel zat te huilen met een kleedje om. Dan deed ik letterlijk niets meer en als mijn vrouw dan thuiskwam ging zij na een dag gewerkt te hebben ook nog koken. Ik ben haar dan ook ontzettend dankbaar voor haar begrip en steun. Dat gaf mij de vrijheid om het proces te ondergaan. Meestal was het na een goede nachtrust weer over en kon ik de volgende dag weer verder. Ik beschouwde dit als een soort van reset dag.

Ondertussen was ik al een aantal weken geconfronteerd met mensen die ijsbaden namen, in de winter in koud water gingen zwemmen en van die, in mijn ogen, mafkezen die in de bergen gingen lopen wandelen in de sneeuw in een zwembroek. Oh, wat groeide mijn irritatie naar deze mensen. Van die figuren die allemaal in de ban van de “iceman” Wim Hof waren. Het was een ware trend aan het worden en als ik ergens een bloedhekel aan heb zijn het wel trends.

Een aantal weken gingen voorbij en het ging eigenlijk wel goed. Lekker een paar dagen weg in de natuur in een huisje. Tot mijn irritatie lag er in dat huisje een boek, van wie? Precies, de “iceman”. Hop onderop de stapel, weg met die onzin.

Ik raak s ’ochtends in gesprek met de eigenaar (Bertwin) en ontdek dat hij ook last had van depressieve dagen. Hij verteld vol passie en met twinkelogen over zijn avonturen met de “iceman” en hoe hij een berg heeft beklommen en een ijsbad neemt en hoe hij dat voor mij ook kan regelen.

Het is dat ik het een aardige gast vond anders was het gesprek allang klaar geweest. Ik bedank hem vriendelijk voor het aanbod en ga verder met mijn dag.

No way in hell dat ik onder een koude douche ga staan laat staan een ijs bad. Zelfs toen ik in Suriname was ging gewoon de warmwaterkraan open tijdens het douchen, zo’n hekel heb ik aan kou. Onderweg naar huis krijg ik nog een appje van hem met een ademhalingsoefening van Wim Hof. Gezeik denk ik nog, val mij niet lastig met die onzin!

Donderdag nadat we zijn thuis gekomen volgt een heerlijke ontspannen middag, ik zeg op naar een lekkere nacht. Daar dacht de omgeving helaas anders over, wat een verschrikkelijke nacht met geluidsoverlast van volgens mij iedereen in de buurt.

Vrijdagochtend, wat een klote dag. Zwaar depressief zak ik in mijn stoel met kleedje. Niets aan de hand, deze dag doorkomen, slapen, opstaan en morgen is alles weer beter. Niet dus, weer een klote nacht gevolgd door een zware depri dag. Wacht even, dit had ik tot dan toe nog niet meegemaakt. Wat nu? Weer een dag huilend en depri in mijn stoel? Dat helpt dus niet. Weer een klote nacht? Weer een reset dag?

Al ijsberend en piekerend loop ik door de huiskamer en plotseling stop ik met lopen. Ik wist het niet meer, ik sta vast aan de grond en kan letterlijk niet voor of achteruit. Niet naar links niet naar rechts. Het had allemaal geen nut.

Op dat moment dacht ik ook, ok ik moet dus iets doen wat ik normaal nooit zou doen, immers als je blijft doen wat je altijd deed krijg je wat je altijd kreeg. En ik weet dat ik nooit datgene zal doen wat bij mij de meeste weerstand oproept.

Ik zie mijn telefoon liggen en denk aan het appje van Bertwin met ademhalingsoefeningen van Wim Hof, ik pak met grote tegenzin mijn telefoon en open de gratis begeleide oefening op YouTube.

Elf minuten zit ik daar als een tjappie te ademen. Niets anders dan in een hoog ritme ademen. Hoe gaat dit helpen dan denk ik nog met mijn nuchtere instelling? Na elf minuten ben ik klaar.

Na elf minuten is mijn wereld compleet veranderd. Beter gezegd, mijn blik op de wereld is compleet anders. Alsof de zon is gaan schijnen. Hoe dan?

Ik begrijp er niets van maar ben zo positief dat ik denk, fuck it, dan doe ik ook die koude douche! Ik ga van een zwart gat waar ik geen uitweg meer uit zag, naar halleluja ik kan de hele wereld weer aan na elf minuten ademhalen?

Zo simpel, ja zo simpel!

In de dagen daarna doe ik de oefening twee keer per dag. ‘s ochtends en ‘s avonds. Ik slaap beter en mijn dagen gaan beter. Ondertussen ben ik, zonder te weten wat er nu precies exact gebeurt in je lichaam, overtuigd van de werking en gun jou ook dit geschenk.

Nu ruim twee jaar verder en meerdere bezoeken aan de geweldige plek van Bertwin, camping “de Vriendschap” in Putten heb ik veel geleerd. Door de kou, of het nu de douche is, het ijsbad of lopen in in alleen je korte broek over het Kootwijkerzand op je blote voeten en het ademen verkeer ik in een constante staat van rust.

Je weet wel, dat gevoel wat we hebben als we van vakantie terugkomen en waarvan we krampachtig besluiten dat “vast” te houden en vaak binnen twee weken weer zijn vergeten.

Het enige wat je hoeft te doen is die kleine investering in jezelf.

Het is niet makkelijk om te veranderen en het vergt wel inzet en geduld maar het brengt je zoveel. Voor jou idee, ik sta ‘s ochtends ook nog een strijd te voeren met het stemmetje op mijn schouder wanneer ik het ijsbad in wil. Het is donker, hoor ik dan, het regent dan is het dus ook koud. Je bed is zo lekker warm. Je bent pas nog geweest, je kan best een keer overslaan.

Persoonlijk haal ik daar de grootste winst uit, het aanhoren van die gedachten maar toch datgene doen waarvan ik weet dat het mij het meeste brengt. Buiten wat het met je lichaam en je immuunsysteem doet.

Zie je het even niet meer zitten? Haal adem.

Stress? Haal adem.

Concentratieproblemen? Haal adem.

Probeer datgene wat de meeste weerstand oproept, daar zit vaak je antwoord.En mocht je meer willen weten over hoe en waarom check de ademhalingsoefeningen van de “iceman”!